Atomy
Krążą leniwie losowe atomy
Uporządkowane
W tylko sobie znany sposób
Jak krople deszczu
Spadają na przykurzone chodniki
W desperacji
Szukają stabilnego oparcia
Krążą z gracją nabrzmiałe atomy
Czekają błogiego przepełnienia
By opaść miękko
Na zroszoną, soczystą trawę
Tłoczą się ze sobą ciasno
Ogrzewają
Ciepłem bijącym z wnętrza
Krążą w szale wzburzone atomy
Szukają
W desperacji wrogiego zderzenia
By upust dać dziełu zniszczenia
Bez motywacji
Tak po prostu
Ofiara za ofiarą losowego tchnienia
Krążą w odrętwieniu uśpione atomy
Zmrożone
Tajemnicą bezkresnej pustki
Pchane niespiesznie ku nieznanemu
Jak pusty orzech
I dźwięk głuchy niewybrzmiały
Tkwią tak skazane na niewidzialność
Krążą z miłością niepozorne atomy
Ułożone
Starannie acz z lekkością
Bezpretensjonalnie
Dobrane nie wiadomo czemu
Kto je tak zaprojektował?
Czy kto jest winien czy zasłużony przypadkowemu?
Toruń 5.08.2024 r.