Galatea
Przytul mnie proszę mocno
Zziębnięte moje ciało
Wiatrem smagane północnym
Szronem pokryte
Marmurów stuletnich
Od wieków
Uformowanych zręcznie
W zimne bryły
Przytul mnie mocno
By dusza
Która ciepła nie zaznała
Mogła wziąć wdech głęboki
I poczuć pierwszy raz od dawna
Słońce
Przytul mnie mocno
Bym poczuła, co to życie
Gdzie krew kipi od rozkoszy
A członki znajdują swoje miejsce
Nie muszę ich ignorować
Przytul mnie mocno rzeźbiarzu
Taką, jaką żeś mnie stworzył
Zimne jak lód moje ciało
Jest idealne, długie, Twoje, Pigmalionie
Przytul mnie mocno kochany
Chcę być Twą na zawsze
Muszę stworzoną z kamienia
Duszę odnaleźć w cieple Twego serca
A kiedyś odejdę od Ciebie
Bo siebie w Tobie nie odnajdę
Odejdę do miast odległych, do ludzi
Których będę zachwycać
Swą urodą i intelektem
Będą mnie wielbić, pieśnią opiewać
Dary składać lubieżne
Me ciało alabastrowe pieścić
A Ty będziesz próbował mnie zatrzymać
Twój obłęd nie pozwoli
Mi być wolną
Będziesz mnie szukał
Nad brzegiem wód nieznanych
Gdzie w morskich falach
Pragnę się schować
Złapiesz za moje zimne nogi
A ja Cię obejmę, mocno przytulę
I swoim ciężkim ciałem
Poprowadzę w głębiny wiecznego
Jutra
Będziemy tam szczęśliwi Pigmalionie
A o miłości naszej, doskonałej
Będą śpiewać najpiękniejsze pieśni
Mój rzeźbiarzu, stwórco -
Twoja Galatea
Dzikowo, 31.03.2025 r.