W przeciwieństwie do upadłej
Nie zamierzam się obmaszczać
W niewygodzie, bólu i cierpieniu
W zwyczajności nocy nagłej
Pragnę wszem i w obec zgłaszać
Wstanie z kolan w blasku, w cieniu
Nie chce już z tej róży korony
Wypluwam węgle z porannej kawy
Rozbieram ciasną, czarną sukienkę
Patrzę - nad głową mi krążą wrony
Posprzątać chcą stare sprawy
Zabrać na strzępy zlęknioną panienkę
Upadła leżę, boję się ruszyć
Pulsują mi skronie, drętwieją nogi
Czy tak już muszę trwać wiecznie?
Chcę skałę co świat mi przysłania skruszyć
Przegonić na boki zastałe złogi
Czuję się pierwszy raz od dawna bezpiecznie
Na pokuszenie Madonna jest wystawiana
Upada i wstaje, klęka i czołga
Twarz przywiera do zimnej podłogi
Zamiast bata, przytula stóg siana
Za winy nie modli cudzego Boga
Myląc się, klnąc, nie czuje już trwogi
Madonno powstała, pozostań, trwaj
Niech niosą Cię w niebo zielone anioły
Co łzy Twe schowają do szklanej manierki
Powiedzą: - Życia muzykę swą graj
My posprzątamy po wszystkim popioły
Pozapalamy przygasłe skierki.
Koronę uplotą Ci z polnych kwiatów
Otuli Twe jasne spocone czoło
Ukoi nadzieją posłuży ozdobą
Madonno od wszystkich odcieni szkarłatów
Już noc zapada, zatacza koło
Utul się we śnie, pozostań sobą
Dzikowo, 12.08.2023 r.